(Witamy w Mydelniczka , przestrzeń, w której stajemy się głośni, zadziorni, polityczni i opiniowani o wszystkim i wszystkim. W tej edycji: w końcu stworzyli plik Transformers film, który nie jest do niczego).
Trzmiel jest dobry. Jest teraz Transformers film, który nie jest do niczego.
Wydawałoby się to szokujące kilka lat temu, kiedy seria pięciu filmów nie szczyciła się ani jednym, prawnie przyzwoitym wpisem, ale miała wielu interesujących kandydatów do najgorszego hitu filmowego wszechczasów. Ale Paramount podjął kilka wspaniałych decyzji, wychodząc z lat Michaela Baya. Trzmiel jest świadectwem potęgi zatrudniania dobrych talentów - w tym przypadku talentu, który obrócił film o 180 stopni oderwany od kwintetu niespójnych, socjopatycznych katastrof Baya.
aj styles vs john cena
Skrypt, który nie jest do niczego
Począwszy od skryptu: Trzmiel ma góry ludzkości, których brakowało filmom Baya. Wyjątkowo nielubiany bohater Baya, Sam Witwicky, był rzekomo rdzeniem pierwszych trzech filmów, ale charakterystyka zawsze wydawała się nieważna dla reżysera, w porównaniu z robotami i sprzętem wojskowym, które zderzały się ze sobą w pogoni za niezrozumiałymi celami. Wszystkie postacie nienawidziły się nawzajem i uwielbiały ścigać techno-MacGuffins, ale nie potrafiłem powiedzieć, dlaczego. Przynajmniej nie na podstawie filmów.
jien ta 'età medja u m'għandix ħbieb
Porównaj to ze scenariuszem Christiny Hodson dla Trzmiel , który zawiera niewymienioną pracę autorstwa Edge of Seventeen Kelly Fremon Craig. Chociaż żółtym Transformerem jest tytułową bohaterką, film naprawdę koncentruje się na Charliem (Hailee Steinfeld), który w porównaniu z Witwickym nie jest tylko trójwymiarowy, jest wielowymiarowym tesseraktem. Wydając nieprawdopodobną mieszankę ponurego i żwawego, Steinfeld sprawia, że Charlie jest niesamowicie kojarzony. Jest nastolatką u progu dorosłości i wolności, zgorzkniałą, że jej rodzina tak szybko przeszła po śmierci ojca, z osobistą historią, upodobaniami, gównianą pracą w wesołym miasteczku i nadrzędnym zainteresowaniem mechaniką.
Postacie, które nie są do niczego
Wszystko, od jej pierwszego spotkania z Bumblebee po jej akcje w kulminacyjnym momencie filmu, ma swoje źródło w jej postaci. To ma sens, że Charlie związuje się z Bumblebee - jest alternatywą dla rodziny, która czuje się tak obca, jak w rzeczywistości jest robot. Pszczoła staje się czymś w rodzaju zastępczego ojca i brata dla Charliego, który pragnie zachęty, zrozumienia i życzliwego ucha bez słowa, pomaga jej uporządkować okoliczności i uczucia. Praktycznie rzecz biorąc, jest też pierwszym samochodem Charliego i tutaj Trzmiel naprawdę zaćmiewa Bay.
Bay zatrąbił po raz pierwszy Transformers jako opowieść o „chłopcu i jego samochodzie” i chociaż szczerze przyznał się do tego pojęcia, wynik nie jest tak przekonujący, jak w Trzmiel . Rodzice Charliego nie kupują jej nowego, błyszczącego Camaro ona zarabia gówniany stary Beetle, naprawiając go samodzielnie. Samochód nie stwarza okazji, by fajnie wyglądać i robić wrażenie na dziewczynach, reprezentuje samodzielną przyszłość i wolność od życia rodzinnego Charliego.
Nigdy nie kupiłem połączenia Sama z Bumblebee. Kupuję absolutnie Charliego. To jest radość Steinfelda z uruchomienia samochodu. To w jej prawdziwym zachwycie i zdumieniu, kiedy ożywa. Jest to relacja zbudowana między nimi w scenie za sceną. I to w samym Bumblebee, jednej z najbardziej utytułowanych postaci CGI roku, uroczej i pełnej osobowości. Mimo tego, że życie rodzinne Charliego wyraźnie nawiązuje do Johna Hughesa, jej związek z Bumblebee przywołuje Teda Hughesa - a konkretnie, Żelazny olbrzym . Nie jestem pewien, czy przytuliłbym zimne stalowe ciało Bumblebee, tak jak robi to Charlie, ale mimo to pokochałem tę postać.
għaliex ġie mkeċċi jim ross
Działanie, które nie jest do niczego
Action również dostrzega znaczące ulepszenie w Bumblebee, dzięki drastycznej redukcji złożoności. Michael Bay jest królem wysadzania w powietrze. Jest jednym z nielicznych reżyserów, którzy wciąż nalegają na praktyczne eksplozje na planie, nawet jeśli powodujące je roboty będą CGI. Mimo wszystkich swoich wad jest skrajnym geniuszem w sprawianiu, by poszczególne ujęcia wyglądały tak ekscytująco i kosztownie, jak to tylko możliwe. Jego wady pojawiają się, gdy te strzały muszą być połączone, aby opowiedzieć historię. Bay wyszkolił się w świecie teledysków i komercji, gdzie sekwencje dotyczą bardziej odczucia niż ciągłości. W rezultacie jego stałe fragmenty często mają niewielki sens geograficzny lub narracyjny i chociaż zdecydowanie skutecznie przekazują zamierzony efekt, efekt ten jest zwykle efektem chaosu. Trudno to oglądać i prawie niemożliwe do naśladowania.
Stosunkowo, Trzmiel nie ma tylu akcji, tylu eksplozji ani tylu robotów uderzających się nawzajem. Ale co film traci na skali, reżyser Travis Knight (nominowany do Oscara Kubo i dwie struny ) to więcej niż rekompensata w przejrzystej choreografii i opowiadaniu historii akcji. Poza miłosiernie krótkim prologiem opartym na Cybertronie, akcja Bumblebee jest niewielka i prosta w zamierzeniu. Żadna sekwencja nie zawiera więcej niż trzech Transformatorów naraz, a każda sekwencja ma jasno określony cel: zabrać Charliego w bezpieczne miejsce, dostać się do wieży komunikacyjnej, zanim zrobią to Decepticony, uniemożliwić Decepticonom aktywację wspomnianej wieży. Proste ruchy kamery ilustrują względną geografię graczy i ich cele. Jest nawet nasycony charakterem: dzięki pracom konfiguracyjnym w scenariuszu oznacza to coś, kiedy Bumblebee chroni Charliego, i to coś znaczy, gdy Charlie używa swoich umiejętności inżynieryjnych, aby rozmontować nadajnik Decepticon. To wszystko to podstawowa funkcjonalność i cieszę się, że wreszcie pojawia się w tej serii.
Światopogląd, który nie jest do niczego
Mała skala Trzmiel Scenografia akcji pokazuje również zdecydowane odrzucenie światopoglądu Baya. Filmy Transformers mają obsesję na punkcie sprzętu wojskowego, poświęcenia i amerykańskich ideałów. Duże fragmenty filmów są poświęcone heroicznym materiałom, które równie dobrze mogą pochodzić z archiwów Pentagonu. W Bumblebee wojsko jest nadal obecne, ale jest to wyłącznie środek do końca narracji. Wojskowy Johna Ceny ma charakterystykę, która przenosi go od siwego, nienawistnego oficera do kogoś bardziej współczującego. A kiedy w drugiej połowie filmu pojawia się wojsko, jest dosłownie nieostre na tle ujęcia Charliego. Nie mogę wymyślić lepszego wyrażenia priorytetów filmu niż to.
Wreszcie, Trzmiel nie nosi ani odrobiny okrucieństwa, które charakteryzowało Bay’s Transformers kino. Knight nigdy nie wskazuje i nie śmieje się ze swoich postaci. Role nie są pisane ani oddawane w oparciu o stereotypy rasowe lub kulturowe. Kobiety w filmie są pisane i odgrywane jako zwykłe istoty ludzkie (i jeden uroczo nikczemny Transformer), a nie seksualne obiekty w bieliźnie. Jedyną postacią, która zdejmuje koszulkę, jest niedoszła postać Jorge Lendenborga Jr., a ta relacja kończy się wiarygodnym „Ech, jeszcze nie osiągnęliśmy tego poziomu”. Tematyka filmu - ma motywy! - radzić sobie z własnymi uczuciami, pogodzić się ze złamanym sercem i nauczyć się doceniać relacje międzyludzkie. W każdej scenie programu Trzmiel niż w pięciu filmach (i około czterech tysięcy godzin) Michaela Baya.
Trudno powiedzieć, ile Trzmiel czerpie korzyści z tego, że pasek franczyzy jest niski na dnie morskim, w porównaniu z tym, jak bardzo stoi samodzielnie. Ale im więcej o tym myślę, tym bardziej łączę się z główną postacią, tym więcej warstw narracyjnych pamiętam, które nawiązują do tej postaci. Nie jest cudem, że film istnieje - znowu, wiele z jego sukcesów to podstawowe elementy, których należy się spodziewać po każdym filmie - ale w ślad za jego poprzednikami, z pewnością tak się wydaje. Knight, Hodson, Steinfeld i ich współpracownicy stworzyli film, który jest szokująco sympatyczny, zabawny, a nawet wzruszający. Jeśli właściciele franczyzy są sprytni, będą traktować Trzmiel jako hurtowy restart serii. Nie stać nas na innego Zemsta upadłych .
